کد مطلب:90258 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:229

الله، لفظی است كه بر ذات واجب الوجود بالذات، به شكل علمیت بالغلبه اطلاق شده است از «اله یاله» به معنای عبد و یا از «و له الرجل اذا تحیر» گرفته شده، چرا كه كلمه ی «اله» بر وزن فعال به كسر به معنای مفعول است، یعنی: معبود، یا از این جهت كه عقلها درباره ی او حیرت زده شده اند، می باشد.

دلیل بر علمیت این اسم بر باریتعالی، این است كه همه ی اسماء حسنی و افعالی كه از این اسماء گرفته شده به وضعیت او قرار گرفته، اما این اسم هیچگاه به صفت آن اسماء و افعال، درنمی آید، مثلا گفته می شود: الله الرحمن الرحیم و گفته می شود: رحم الله، علم الله و رزق الله، ولی نمی توان گفت: الرحمن الله و چون كه وجود پروردگار كه اله هر چیز است، لف و جامع همه ی اوصاف كمالیه است و همه ی اوصاف كمالیه مدلول وجود حق است بالالتزام، صحیح است گفته شود: آنچه را كه دانشمندان بزرگ فرموده اند: «ان لفظ الجلاله اسم للذات الواجب الوجود المستجمع لجمیع صفات الكمال»: قطعا اسم جلاله (الله) اسمی برای ذات اقدس احدیت است كه مستجمع جمیع صفات كمال، می باشد و اگر این جهت ملحوظ نباشد این اسم، علم بالغلبه

[صفحه 56]

است كه جز معنای اله چیز دیگری در آن عنایت نشده است.

و اثنی علیه: «ستایش نمود او را» مولا پس از حمد و ثنای پروردگار، بر پیامبر اسلام درود فرستاد.

صفحه 56.